Υπάρχουν λόγοι, σίγουρα συνειδητοί, που σε οδηγούν στη σιωπή, που σε ωθούν στην απουσία. Υπάρχουν λόγοι, σίγουρα όχι συνειδητοί, που σε αναγκάζουν να γράψεις έναν ανούσιο υετό λέξεων, προ – ειδοποίηση φίλων και γνωστών για τη «μεγάλη επιστροφή».
Και να, συνεπαρμένος από μια ανεξήγητη οίηση, ζητάς την αποδοχή τρίτων και θαρρείς πως αυτά που έχεις να πεις (γράψεις) είναι σπουδαία. Και να, εμπρός σε μια οθόνη παρακολουθείς τα γράμματα που συμπληρώνουν τις λέξεις, τις προτάσεις, τις γραμμές μα εσύ νόημα δεν βγάζεις. Και να, φωνάζεις «είμαι πάλι εδώ», γι’ αυτούς που θέλουν ν’ ακούσουν. Και να, οι λέξεις στη σκέψη σου λιγοστεύουν και σε πιάνει τρόμος. Και να, μετανιώνεις για αυτά που μέχρι τώρα έγραψες ενώ θα μπορούσες απλά να γράψεις:
«Επέστρεψα».
ΥΓ: Στη Χριστίνα, για την «ακαταμάχητη» πειθώ της.
