Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε τον Sidney Lumet – Theme from Serpico (1973)

Το μουσικό θέμα από την ταινία του Sidney Lumet, σε σύνθεση Μίκη Θεοδωράκη.

ΥΓ: Θα άρμοζε και μια θέση στον τίτλο της ανάρτησης, στον μεγάλο ποιητή μας, Μανόλη Αναγνωστάκη. Ας όψεται όμως, που το blog είναι κινηματογραφικό… Για την ιστορία: Το μουσικό θέμα από την ταινία Σέρπικο γράφτηκε  το 1973. Δύο χρόνια μετά, ο Θεοδωράκης πρόσθεσε σε αυτό, τους στίχους από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, «Δρόμοι Παλιοί» και το συμπεριέλαβε στον δίσκο «Μπαλάντες», σε ερμηνεία Μαργαρίτας Ζορμπαλά.

Εις το επανιδείν._ Μ.Β.

Ιχνογραφία

Περίεργους συνειρμούς κάνει η σκέψη στο άκουσμα του τραγουδιού…

Καλοκαίρι, κάμποσα χρόνια πίσω. Πανελλήνιες. Αρχαία. Οδύσσεια.

Γνωστό για όλους, άγνωστο για μένα. «Αποτυχία σχετική, που σου ανοίγει νέους ορίζοντες» καθώς έλεγε κι ένας φίλος μου.

Τρεις μήνες μετά, πατούσα το πόδι μου στην Κομοτηνή, σε λάθος σχολή καθώς νόμιζα…

Ήταν ωραία χρόνια. Ομηρική περιπέτεια. Οδύσσεια έμοιαζε για όλους μας. Ένα ατέλειωτο ταξίδι που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Η Ιθάκη όμως πάντα μας περίμενε…

Και τώρα, πίσω ξανά στα χώματα που μεγαλώσαμε, αγνοούμε πως μόνο ο Κανένας γύρισε στην Ιθάκη.

Εις το επανιδείν. _Μ.Β.

ΥΓ: Το ποίημα Ιχνογραφία, του  Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, μελοποιήθηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το 1983. Το έργο ερμήνευσαν ο Γιώργος Μεράντζας και ο Σάκης Μπουλάς. Εδώ ένα μικρό απόσπασμα.

Η αγάπη είναι ζάλη – Χάρις Αλεξίου

Θαμμένος σε κάποιο σκονισμένο ράφι της βιβλιοθήκης μου, ο δίσκος ανασύρθηκε σήμερα για να μου θυμίσει μια επίσκεψη στην Αθήνα είκοσι χρόνια πριν. Μια επίσκεψη σ’ έναν άνθρωπο που η τρίχρονη απουσία του, η γιγαντωμένη από τις αναμνήσεις, είναι πιο δυνατή από την αλλοτινή του παρουσία.

Το ταξίδι κράτησε δυο μέρες, το τραγούδι μόλις τρία λεπτά. Ακρόαση «ξεθωριασμένη» στο ραδιόφωνο ενός λεωφορείου. Κι αν τότε δεν σήμαινε τίποτα, τώρα πάντα θα σημαίνει την έναρξη της ωραίας ανάμνησης.

Εις το επανιδείν. _Μ.Β.

 

Ένας χρόνος μετά…

Υπάρχουν λόγοι, σίγουρα συνειδητοί, που σε οδηγούν στη σιωπή, που σε ωθούν στην απουσία. Υπάρχουν λόγοι, σίγουρα όχι συνειδητοί, που σε αναγκάζουν να γράψεις έναν ανούσιο υετό λέξεων, προ – ειδοποίηση φίλων και γνωστών για τη «μεγάλη επιστροφή».

Και να, συνεπαρμένος από μια ανεξήγητη οίηση, ζητάς την αποδοχή τρίτων και θαρρείς πως αυτά που έχεις να πεις (γράψεις) είναι σπουδαία. Και να, εμπρός σε μια οθόνη παρακολουθείς τα γράμματα που συμπληρώνουν τις λέξεις, τις προτάσεις, τις γραμμές μα εσύ νόημα δεν βγάζεις. Και να, φωνάζεις «είμαι πάλι εδώ», γι’ αυτούς που θέλουν ν’ ακούσουν. Και να, οι λέξεις στη σκέψη σου λιγοστεύουν και σε πιάνει τρόμος. Και να, μετανιώνεις για αυτά που μέχρι τώρα έγραψες ενώ θα μπορούσες απλά να γράψεις:

«Επέστρεψα».

ΥΓ: Στη Χριστίνα, για την «ακαταμάχητη» πειθώ της.